خوزی، شوشتر، بزرگان

خوزی، شوشتر، بزرگان، احمد جزایری اوالی

سید عبدالله جزایری شوشتری، در اجازۀ کبیر، وی را به خاتم مجتهدین و متوفای سال 1149 توصیف کرده بود. از آثار او، شرح آیات الاحکام که در سال 1327 به نام «قلائد الدرر» به چاپ رسید و همچنین الصّلاه الشافیه و  تبصره المبتدئین است.

پورکاظم، 571- 569: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، بهاء الدین محمد شوشتری

رساله ای در آداب حرزالجواد به فارسی دارد که برای شاه حسین صفوی تألیف کرد.

پورکاظم، 599: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، زین الدین جزایری

در تحفه العالم به زندگینامۀ او اشاره شده است. بنا به روایت سیدعبدالله در تذکره او حاشیه هایی بر کتاب های علمی زیر دارد: اللبیب، المطوّل، الاستبصار، شرح لمعه،  شرح نخبه.

پورکاظم، 572: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، سید طالب شوشتری (جزایری)

سید طالب شوشتری (1112-1050) پدر عبداللطیف (1220-1172) صاحب تحفه العالم است.

پورکاظم، 574: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، سید عبدالرزاق شوشتری جزایری

او در نوجوانی درگذشت، ولی به خط خویش المغنی در نحو را نوشته و در سال 1187 به پایان رسانده است.

پورکاظم، 575: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، شیخ اسدالله شوشتری (تستری)

در سال 1185 هـ .ق تولد یافت و در سال 1234 وفات نمود. از مراجع عام احکام و افتاء و از علمای محقق بود. آثار او، مقابس الانوار، نفس الاسرار، منهج التحقیق، کشف الاقناع، اللولو المسجور و مناهج الاعمال می باشد.

پورکاظم، 586- 585: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، شیخ اسماعیل شوشتری کاظمی

از علمای اهل تحقیق و نظر دقیق بود که در سال 1247 هـ .ق در سال طاعون فوت کرد. از جمله تألیفات او المزار، المنهاج الاصول، مسائل فقهی و مناسک حج می باشد.

پورکاظم، 587- 586: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، شیخ جعفر شوشتری

از علما و وعاظ که در نجف زندگی می کرد. از آثار او، الخصائص الحسینیه در مزیت ها و مآثر حضرت امام حسین بن علی (ع) و رسالۀ علمیه است.

پورکاظم، 588- 587: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، شیخ حسن شوشتری کاظمی

پس از مهاجرت به نجف در جلسات علمی مدرس آنجا شرکت کرد و آثاری تألیف کرد، از جمله انوار مشارق الأقمار، مسلک النّجات و شرحی بر کتاب شرایع. وفات او در سال 1298 هـ .ق اتفاق افتاد.

پورکاظم، 590: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، صالح جزایری

به خط خود کتاب الاقتصاد را برای عبدالنبی جزایری و همچنین پاسخ پرسش های شیخ جابر را نوشت. پاسخ های محمدبن جابر در کتابخانۀ علی کاشف الغطاء و عبدالحسین حلی موجود است.

پورکاظم، 573: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، عبدالرحمن بن احمد جزایری

وی از سکنه بصره و معاصر حر بوده و در الأمل و همچنین در الریاض بدون هیچ گفته اند وی فاضل و محقق، آگاه به زبان عربی و شاعر معاصری است که شرح قصائد ابن بی الحدید و غیره از اوست.

پورکاظم، 575: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، علامه محقق آیت الله محمدتقی شیخ شوشتری

او در سال 1374 هـ .ش وفات یافت. او آثار بسیاری تألیف کرده است، از جمله، شرح نهج البلاغه، قاموس الرجال، النّعجه فی شرح اللمعه و الاوائل و البدایع.

پورکاظم، 593- 592: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، علی بن ابراهیم جزایری

وی دارای کتاب های علمی مانند الروضه البهیه بوده است. دیگری کتاب الحج در سال 1156 و سومی جلد اول کتاب الوافی نام دارد که آن هم در کتاب های سیر خلیفه وجود داشت. او متوفای 1155 هـ .ق است.

پورکاظم، 577: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، محمد شوشتری

شرح ادعیۀ السّر به فارسی را برای مریم بیگم، از دختران صفوی نزد شهاب الدین نوشت.

پورکاظم، 618: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، محمدتقی شوشتری

ترجمه نهج الحق حلّی به فارسی از اوست. محمدتقی در سال 1157 درگذشت.

پورکاظم، 600: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، محمد سمیع شوشتری

به سمیعا تخلص می کرد. از آثار او، بیان الارکان رساله ای در اصول و فروع دین در سال 1169 و ریاض الامامه فی محل الکرامه که رساله ای در جماعت و فضل و آداب و سایر امور متعلق به آن است، می باشد.

پورکاظم، 605: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، نعمت الله جزایری

متوفای سال 1151 ه.ق در پیشاور پاکستان می باشد. بنا به منقول از تحفه العالم محمد شاهی هندی به خواست محمدشاه بر فضایل، کمالات و به ویژه ریاضیات و مباشرت او برزیج جدید ثنا گفته بود. همان طور نیز بر دیوان او که بالغ بر چهار هزار بیت شعر دارد، ستایش ها کرد. عطرالعروس را از آثار او یاد کرده اند.

پورکاظم، 582- 581: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، نعمت الله قاضی شوشتری

از شاگردان سید نعمت الله جزایری و با اجازۀ استاد خود قاضی و متولی خوزستان شده بود. نسخۀ حاشیۀ التّهذیب در منطقه تألیف عبدالله یزدی و الکبری و الصّغری سید شریف جرجانی از آثار اوست. وی در سال 1096 از نوشتن آنها فارغ شده است.

پورکاظم، 624: 1378

خوزی، شوشتر، بزرگان، نورالله شوشتری

شرح حال نورالله شوشتری در جلد هشتم روضه الصّفای ناصری به عنوان ضیاء الدین نورالله ثبت شده و توضیح می دهد که وی در شیراز نزد قوام الدین کرمانی و قهستانی و لاهیجی شاگردی کرده بود. از تألیفات او، صدباب اسطرلاب و شرح الزیج جدید و کتابی در طب است. وفات او در حدود سال 925 هـ .ق اتفاق افتاده است.

پورکاظم، 597- 596: 1378